خسی درمیقات

زیر سقف آن آسمان وآن ابدیت،هرچه شعرکه ازبر داشتم،خواندم؛
زمزمه ای برای خویش؛وهرچه دقیقترکه توانستم،درخودنگریستم تا
سپیده دمید.ودیدم که تنها"خسی"است وبه "میقات"آمده است و
نه"کسی"وبه "میعاد"ی ودیدم که "وقت" ابدیت است؛
یعنی اقیانوس زمان و"میقات"درهرلحظه ای،وهرجا،وتنهاباخویش.
چراکه"میعاد"جای دیدارتوست با دیگری؛اما"میقات"زمان همان دیداراست
وتنهابا"خویشــــــــــــتن".

جلال آل احمد....خسی درمیقات.